In this paper, I ask how – and whether – the rectification of injury at which corrective justice aims is possible, and by whom it must be performed. I split the injury up into components of harm and wrong, and consider their rectification separately. First, I show that pecuniary compensation for the harm is practically plausible, because money acts as a mediator between the damaged interest and other interests. I then argue that this is also a morally plausible approach, because (...) it does not claim too much for compensation: neither can all harms be compensated, nor can it be said when compensation is paid that the status quo ante has been restored. I argue that there is no conceptual reason for any particular agent paying this compensation. I then turn to the wrong, and reject three proposed methods of rectification. The first aims to rectify the wrong by rectifying the harm; the second deploys punitive damages; the third, punishment. After undermining each proposal, I argue that the wrong can only be rectified by a full apology, which I disaggregate into the admission of causal and moral responsibility, repudiation of the act, reform, and, in some cases, disgorgement and reparations, which I define as a good faith effort to share the burden of the victim’s harm. I argue, further, that only the injurer herself can make a full apology, and it is not something that can be coerced by other members of society. As such, whether rectification of the wrong can be a matter of corrective justice is left an open question. (shrink)

The Hospital Standardised Mortality Ratio (HSMR) is a commonly used measure of hospital mortality that is standardised for age, comorbidities and other factors. By tradition, this statistic has always excluded patients classified as ‘palliative’. The HSMR has never been validated as a reliable measure of quality of care, and it can be very hard to interpret, partly due to difficulties with defining and applying the term ‘palliative’. In this paper, we review the Canadian experience with the palliative status flag, and (...) explain why it is so difficult to define and apply consistently. We also highlight some potential concerns about clinicians labelling inpatients as ‘palliative’ during their admission. Finally, we propose an organisational ethics framework, and six specific suggestions for hospitals to use when publishing statistics such as the HSMR. (shrink)

This book taps the best American thinkers to answer the essential American question: How do we sustain our experiment in government of, by, and for the people? Authored by an extraordinary and politically diverse roster of public officials, scholars, and educators, these chapters describe our nation's civic education problem, assess its causes, offer an agenda for reform, and explain the high stakes at risk if we fail.

This article attempts to answer a question that many dancers and non-dancers may have. What is dance according to the media? Furthermore, how does the written word portray dance in the media? To answer these ques-tions, this research focuses on the role that the discourse of dance in media plays in the public sphere’s knowledge construction of dance. This is impor-tant to study because the public sphere’s meaning of dance will determine whether dance education is promoted or banned in schools (...) and in society. The aim of this paper is to contribute to the existing literature of dance in the media. One limitation of this contribution is that the research uses only newspaper articles as a source of analysis. Future research should include an analysis of visual and audio clips of dance as portrayed in the media. (shrink)

This collection of essays, offered in honor of the distinguished career of prominent political philosophy professor Clifford Orwin, brings together internationally renowned scholars to provide a wide context and discuss various aspects of the virtue of “humanity” through the history of political philosophy.

S.R.L. Clark is a prominent defender of environmental holism and an advocate of the better treatment of other species. Not coincidentally, he is also a defender of a Neoplatonic Theism which holds that the presuppositions of reason have theistic implications and the point of the world is to exemplify beauty, or all the forms of beauty. Here I examine certain aspects of his view. I do so because I’m drawn to his main holist conclusion: we should live according to those (...) rules that will allow as many creatures as possible, of as many kinds, their best chance of living a satisfactory life according to their kind. However, I express doubts about his general route to the principle. (shrink)

BLWith new text and full apparatus criticusThe Eudemian Ethics was one of two ethical treatises which Aristotle wrote on the subject of ethica or `matters to do with character'. Although the two works cover much the same ground, the Nicomachean Ethics is better known; the poor manuscript tradition of the Eudemian Ethics has made correct translation and interpretation of the text extremely difficult. The subject of the work is the choice of a certain means of conduct, made by a `man (...) of practical wisdom', between two extremes of behaviour: asceticism and yielding to uncontrolled impulses. Aristotle also stresses the notion of moral intention and the importance of virtue of character. This new Oxford Classical Text of the Eudemian Ethics is the result of many years of work. After Sir David Ross's death, his original text was substantially reworked and revised by his friend and colleague R. R. Walzer, who was aided in the revision by his former pupil Mrs Jean Mingay, who continued his work after his death in 1974. Mrs Mingay was fortunate in being able to make use of previously unpublished contributions from D. J. Allan after his death in the late seventies, and more recently has been helped in her work by the suggestions of Professor D. A. Russell, David Robinson, and Christopher Rowe. (shrink)

Two years ago in two articles in a thematic issue of this journal the three of us engaged in a critique of principlism. In a subsequent issue, B. Andrew Lustig defended aspects of principlism we had criticized and argued against our own account of morality. Our reply to Lustig's critique is also in two parts, corresponding with his own. Our first part shows how Lustig's criticisms are seriously misdirected. Our second and philosophically more important part picks up on Lustig's challenge (...) to us to show that our account of morality is more adequate than principlism. In particular we show that recognition of morality as public and systematic enables us to provide a far better description of morality than does principlism. This explains why we adopt the label “Dartmouth Descriptivism.”. (shrink)

Ülkemizde 6 Şubat 2023 tarihinde 11 il ve ilçelerini kapsayan büyük bir deprem yaşanmıştır. Bu depremde bütün kamu kurumları ve Sivil Toplum Kuruluşları (STK) bölgeye destek olmak için seferber olmuştur. Bazı kamu kurum ve kuruluşları enkaz kaldırma, yaralılara tıbbi müdahale, çadır temini, kurulması, iaşe ve ibate vb. ihtiyaçların karşılanması için görev yaparken, bazıları da yaşanan depremin travmatik etkilerini azaltmaya yönelik manevi destek hizmetleri yürütmüşlerdir. Bir kamu kurumu olan Diyanet İşleri Başkanlığı’na (DİB) bağlı İl ve İlçe Müftülükleri personeli, merkez teşkilatı ve (...) Diyanet Vakfı çalışanları da sahada görev yapmıştır. DİB personelinin deprem bölgesinde manevi danışman olarak hizmet vermesi, o tarihlerde, bazı kesimler tarafından eleştirilmiştir. DİB personelinin alanda yaptıklarının incelenmesi bu çalışmanın konusunudur. Çalışmanın amacı manevi danışman olarak hizmet veren DİB personelinin alanda neler yaptıklarını detaylarıyla belirlemek ve yapılanların manevi danışmanlık mesleğinin ilkelerine uygunluğunu literatür esas alınarak değerlendirmektir. Araştırma nitel araştırma desenlerinden, durum çalışmasıyla (Case Study) yapılmıştır. Araştırmanın çalışma grubunu Kırşehir il ve ilçe müftülüklerinde çalışan din görevlileri oluşturmaktadır. Bu çalışma grubunun seçiminde amaçlı örneklem yöntemi kullanılarak ölçüt örneklem tekniği ile veri toplanmıştır. Burada tercih edilen ölçüt, Kırşehir İl ve İlçe Müftülüklerinde görev yapmak ve depremde manevi danışman olarak, alanda çalışmış olmak şeklinde belirlenmiştir. Katılımcılarla yarı yapılandırılmış görüşmeler yoluyla sorulan sorulardan elde edilen verilere, betimsel analiz uygulanmıştır. Mülakat soruları araştırma amacına uygun olarak ve literatür taraması esas alınarak araştırmacı tarafından oluşturulmuştur. Bu araştırma sonucunda elde edilen bulgular, DİB tarafından manevi danışmanlara düzenlenecek eğitim programlarının düzenlenmesinde veri oluşturması yönüyle önemlidir. Araştırma sonunda bulgular şöyle sınıflandırılmıştır: Psikolojik/manevi danışmanlık: Ziyaretlerde depremzedelerin ellerinin tutulması, kucaklama, duygusal refakat, çocukların başlarının okşanması vs. yakınlık hissi verilerek depremzedelerin rahatça konuşmalarına imkân oluşturmuşlardır. Bölgenin yapısından dolayı mezhepsel ayırım yapmadan bütün köylere gidip “Siz bizim kardeşimizsiniz, sizin için geldik, yalnız değilsiniz, acınızı paylaşıyoruz, geçmiş olsun” ifadeleri ile duygudaşlık hissi verilmiş ve yardım götürülmüştür. Dinî/manevi danışmanlık: Cenaze yıkamak, kefenlemek, cenaze namazı kıldırmak, çadır mescidinde vakit ve Cuma namazı kıldırmak, Kur’an okumak, dua ve sohbet etmek gibi faaliyetler yapılmıştır. Depremzedelerin yaşadıkları evler, çadır kentler, konteynerler ve köyler düzenli ziyaret edilerek hal ve hatırlarının sorulup, vatandaşın isteği üzerine dini törenler yapılmıştır. Destek hizmeti: Özellikle ilk giden görevliler yemek/su dağıtma, çadır kurma ve AFAD çalışmalarında kurtarma işlemine katılmışlardır. Diğer hizmetler: Depremzede esnafın kalkınması ve ekonomik destek için, esnaftan alış-veriş yapmışlar, nişanlı kızlara çeyiz ve üniversite öğrencilerine kitap yardımında bulunmuşlardır. (shrink)

Mustafa Sabri Efendi, Osmanlı Devleti’nin siyasi kayıplar yaşadığı dönemin sonlarında Şeyhülislamlık yapmış, Cumhuriyet’in ilanı sürecinde yaşamıştır. Batı’daki bilimsel gelişmelerle birlikte İslam düşüncesinde duraklamanın tecrübe edildiği dönemde, geleneksel ilmî mirası ve bu ilimlerin metotlarını savunmuş bir isimdir. Bu hassasiyetle modern bilimsel yöntemleri savunan çoğu İslam düşünürüne eleştiriler yöneltmiştir. O, bu dönemde düşünce akımlarının etkisiyle gelişen inanç problemleri karşısında geleneksel yöntem ve bilgi birikiminin etkinliğini gündeme getirmiştir. Mustafa Sabri, İslam’ın temel kaynaklarından biri olan sünnet ve bunun kayıt altına alındığı rivayetleri içeren muteber (...) hadis kaynaklarının metot ve sıhhat açısından son derece güvenilir olduğunu ve itikadî konularda belirleyici olduğunu vurgulamıştır. Mustafa Sabri’nin sünnet tasavvurunu göstermesi açısından onun nüzûl-i Îsâ konusundaki görüşleri önemli bir örnektir. O, nüzûl-i Îsâ hadisesi hakkındaki yaklaşımını, Mahmut Şeltut’a yönelik itirazlarıyla ortaya koymaktadır. O, bu hadisenin Hz. Peygamber’in gayba ilişkin verdiği haberlerden biri olması ve kıyamet alametlerinden sayılması noktasında, sünnetin kaynaklığını öne çıkarmaktadır. Nüzûl-i Îsâ’nın gerçekleşme imkânını günümüzde sıhhati açısından problemli kabul edilen rivayetler, sahabe, tabiûn ve sonraki İslam âlimlerinin ortaya koyduğu yaklaşım ve hadis kaynaklarına duyduğu itimat üzerinden inşa etmektedir. Mustafa Sabri bu anlamda geleneksel birikimi öne çıkaran bir sünnet tasavvuru ortaya koymaktadır. Bu kapsamda çalışmamız Mustafa Sabri’nin nüzûl-i Îsâ çerçevesinde sünnetin kaynaklığına ilişkin yaklaşımını ele almayı amaçlamaktadır. (shrink)

This chapter contains sections titled: A Socratic Theory of Definition The Meno: Between Definitions and Forms Forms.

Our human embryonic stem cell debates are not simply about good or bad ethical arguments. The fetus and the embryo have instead become symbols for a larger set of value conflicts occasioned by social and cultural changes. Beneath our stem cell debates lie conflicts between those who would privilege scientific progress and individual choice and others who favour the sanctity of family life and traditional family roles. Also at work, on both the national and international levels, is the use of (...) the embryo by newly emergent social groups to express resentment against cultural elites. The organisational needs of religious groups have also played a role, with the issue of protection of the embryo and fetus serving as a useful means of rallying organisational allegiance in the Roman Catholic and evangelical communities. Because the epiphenomenal moral positions on the status and use of the embryo are driven by the powerful social, cultural or economic forces beneath them, they will most likely change only with shifts in the underlying forces that sustain them. (shrink)

Habeşistan Prensi Rasselas Bir Hikâye, Dr. Samuel Johnson’ın (1709-1784) eserlerinin en popüler olanlarından biridir. Eserin ilk okuyucuları onu felsefî ve pratik açıdan önemli bir eser olarak görmüş ve bir roman olarak sınıflandırmanın zor olduğunu düşünmüştür. Johnson, eserini yaklaşık 250 yıl önce yazmasına rağmen bugün de okuyucuya hayatın, ölümün, evliliğin, öğrenmenin, eyleme karşı eylemsizliğin anlamını ve diğer birçok konuyu keşfettirmeye çalışmaktadır. Johnson, ahlak teorilerinden hareketle mutluluğu ele almamaktadır. Ahlakî failin kendisinden, insandan ve insanın yaşadığı hayat ve bunun koşullarından hareketle konuyu anlatmaktadır. (...) Mutluluk anlamında temele alınacak olan fail ve onun içinde bulunduğu şartları değerlendirmektedir. Mutluluk, elde edilenden veya elde etmekten çok arama ve başarmada bulunabilir. Habeşistan Prensi, Voltaire’in (1694-1778) iyimserlik sistemini çürütmek için yazdığı Candide adlı esere, planı ve yapısı bakımından benzerlik göstermektedir. Fakat vardıkları sonuç birbirlerinden oldukça farklıdır. İnsanların mutluluğu bulmayı düşündükleri hemen her unsur ele alınıp bunların istenileni veremeyeceğinin belirtildiği Habeşistan Prensi, yöneticilerden hizmetçilere, yaşlılardan gençlere, bilgelerden cahillere varıncaya kadar her kesimden insanı örneklemektedir. Bütün olaylar mutluluk umuduyla başlamış fakat hayal kırıklığıyla sona ermiştir. Sonuçta romanda kurgusal bir yolculuk aracılığıyla ahlakî bir gerçeklik ortaya konulmaya çalışılmıştır. Johnson, Türkiye'de çok fazla tanınmadığı için makalenin giriş kısmında hayatı ve eserlerinin Habeşistan Prensi ile ilgili olan yönlerine kısaca değindik. Çalışmada yöntem olarak nitel araştırmanın imkanlarından yararlanılmış, literatür ve doküman analizi metotları kullanılarak Habeşistan Prensi’nde mutluluk, kötümserlik, iyimserlik konuları incelenmiştir. (shrink)

This book sets high standards for itself. Regrettably it fails to meet them: apart from a few displays of thorough and competent research, it is generally based on substandard scholarship.

Aristippus of Cyrene was one of Socrates’ associates; he appears in Xenophon’s Memorabilia, where in 2.1.1 Socrates is said to have thought him “quite undisciplined” in matters of food, drink, and sex. Whether he himself was a philosophical hedonist or not is open to discussion; at any rate, the Cyrenaics who succeeded him are supposed to have accepted a variety of hedonism. But they are also supposed to have accepted something that looks like skepticism: we can have knowledge only of (...) our own affects, not of what occasioned them, and it is with this that the present book is primarily concerned. (shrink)